ΞΥΛΟΚΑΜΙΝΑ

Τα ξυλοκάρβουνα, πηγή εσόδων για την περιοχή που ανέκαθεν έβριθε ξυλείας, παρασκευάζονται στα ξυλοκάμινα. Είναι από τις ελάχιστες ασχολίες η οποία διαχρονικά δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό. Όπως έστηναν ένα καμίνι πριν από πολλά χρόνια το στήνουν και σήμερα. Απλώς σήμερα αυτή την δουλειά την κάνουν πολύ λιγότεροι. Στη Γλυφάδα, στον Άγιο Αθανάσιο, στη Λούτσα και στα άλλα χωριά καμίνια έκαναν σχεδόν οι πάντες.
Η εποχή που προτιμούσαν να στήνουν τα καμίνια ήταν οι χειμερινοί μήνες που δεν ασχολούνταν με τις αγροτικές δουλειές, και δεν κινδύνευαν να προκαλέσουν πυρκαγιά. Ιδανικό σημείο είναι δίπλα σε ποτάμια, για να υπάρχει νερό
. Αν το έκαναν μακριά από νερό, αναγκάζονταν να το κουβαλήσουν με τα μουλάρια. Μάζευαν ξύλα, ελιές, αγκορτζές, σχίνα και τα έχτιζαν σε κωνικό σχήμα. Κι εδώ έμπαινε η τέχνη του μάστορα. Το ξύλο όταν αρχίσει να κτίζεται πρέπει το κεντρικό στόμιο να μείνει ανοιχτό έως κάτω, όπου μπαίνουν τα χοντρά ξύλα και πιο πάνω στο εξωτερικό τα ψιλά. Έξω από τα ξύλα μπαίνει φυλλωσιά από αριά και πάνω στα φύλλα μπαίνει το καμένο χώμα από προηγούμενα καμίνια, ανακατεμένο με το φρέσκο. Τελικό στάδιο του στησίματος είναι τα ζώματα που μπαίνουν από έξω, για να συγκρατούν το χώμα, όμως θέλουν και συνεχή επιτήρηση μέρα νύχτα, γιατί αν φύγει το χώμα το καμίνι γίνεται στάχτη. Έπειτα το καμίνιαζαν, δηλαδή τα άναβαν. Το κάψιμο του καμινιού κρατάει από μια εβδομάδα έως και ένα μήνα, ανάλογα με το μέγεθος του. Περιμετρικά σε όλο το καμίνι υπάρχουν μικρά στόμια τα οποία ανοίγονται και κλείνουν ανάλογα με το που θέλει ο καμινιέρης να πάει τη φωτιά. Όταν το καμίνι πλησιάζει προς το τέλος κατεβαίνει πιο χαμηλά, «κάθεται». Τα «γυφτοκάρβουνα» ήταν κάρβουνα που γίνονταν πιο εύκολα και σε ανοιχτό χώρο. Άναβαν τη φωτιά κοντά στο ποτάμι, για να έχουν νερό, και έκαιγαν λίγα λίγα τα ξύλα για να τα προλαβαίνουν. Μόλις άρχιζαν να γίνονται κάρβουνο τα έσβηναν με νερό. Έμποροι ανέβαιναν να αγοράσουν τα κάρβουνα ή τα κατέβαζαν μόνοι τους στη Χαλκίδα. Για κάποια περίοδο στην Γλυφάδα έρχονταν καΐκια και φόρτωναν τα κάρβουνα.